door Ad Visser – Grants Officer World Vision Nederland
Honger, gedwongen kindhuwelijken en kinderarbeid maken het leven van Afghaanse kinderen uitzichtloos. Maar te midden van wanhoop zijn er verhalen van hoop. Lees het verhaal van Gul en haar elf kleinkinderen:
De afgelegen heuvels van Noord-West Afghanistan steken zwart af bij de lucht die door de zon in talloze tinten wordt gekleurd. Een nieuwe dag ontwaakt. In een van de eenvoudige woningen in de vlakke vallei staat Gul Afroz op. Terwijl haar elf kleinkinderen nog liggen te slapen loopt ze naar buiten. Ze kijkt naar de lucht. Ondanks de schoonheid van het ochtendgloren zal deze dag opnieuw vol uitdagingen zitten. “Zorgen zijn voor morgen”, maar voor Gul zijn de zorgen ook voor vandaag, overmorgen, en de dag erna. Hoe kan ze deze dag weer voldoende voedsel verzamelen om haar kleinkinderen en hun twee moeders van eten te voorzien?
De zon is inmiddels moeiteloos boven de glooiende heuveltoppen uit gekomen. De dauw op de akkers van Badghis verdampt als sneeuw voor de zon. Het is al jaren droog in de provincie, maar de afgelopen 2 jaar is de situatie flink verslechterd. Al sinds haar geboorte, 60 jaar geleden, leeft ze in deze plattelandsgemeenschap, maar nooit is het leven zo’n strijd geweest. Afgelopen jaar overleed haar oudste zoon. Haar 2 andere zoons zijn op zoek naar werk, tot nu toe tevergeefs. Sinds de machtsovername van een jaar geleden is de werkloosheid verder gestegen en zijn de meest primaire voedselproducten onbetaalbaar geworden. Gul kan zich niet eens veroorloven om 2 kilo aardappels te kopen. Voorheen kon ze nog naar de pas geoogste akkers in de omgeving om de overige erwten van de grond te rapen. Maar zelfs dat was niet genoeg voor 1 maaltijd. Ondanks hard werken op het stuk land dat haar familie bezit leverde het zeer weinig op. De eerste kinderstemmen… Een nieuwe dag. Een dag die hoop zou moeten brengen, maar slechts wanhoop belooft.
Enkele maanden geleden kregen Gul Afroz en haar familie onverwachts hulp. Iemand van World Vision vertelde haar dat ze deel mocht nemen in een trainingsprogramma waardoor ze de productie van haar land kon vergroten. Eerst leerde Gul hoe ze het land moet bewerken, hoe ze kunstmest het beste in kan zetten, en hoe ze moet oogsten. Van World Vision ontving ze zaden en kunstmest. Nu verbouwt ze aardappels, graan en groenten. Wanneer de tijd om te oogsten is gekomen gaat ze met haar producten naar het dorp. Van haar buren krijgt ze hulp om ze te verkopen. Van het geld dat ze verdient, koopt ze bloem, rijst en olie om mee te koken. Bovendien kan ze nieuwe kleren kopen voor haar kleinkinderen.
Gul Afroz en haar familie zijn gelukkig niet de enigen die steun van World Vision ontvangen. Al ruim 20 jaar is World Vision met lokale medewerkers aanwezig in het land om families zoals die van Gul te ondersteunen. In de provincies Herat, Badghis en Ghor geven we mensen perspectief door ze te helpen aan schoon drinkwater, onderdak, gezondheidszorg en voedsel. Door middel van trainingen hebben boeren zicht op een goede oogst, niet alleen tijdens het project, maar ook in de jaren die komen. In deze projecten geven we speciale aandacht aan de meest kwetsbaren, zoals vrouwen, kinderen, ouderen, en mensen met een beperking.
En we blijven. Tijdens een droogte, na een aardbeving, en ja, ook na een verandering in het regime. Een groot deel van ons werk bestaat momenteel uit het zoeken van de dialoog met de de-facto leiders van het land. In die onderhandelingen is onze nationaal directeur de enige vrouw aan de tafel. Ze wordt door de autoriteiten erkend als hoofd van een instituut. In die gesprekken blijven we pleiten voor het heropenen van scholen voor meisjes en we gaan in tegen het verbod op werken voor vrouwen, want een land kan alleen floreren als vrouwen ook arts, advocaat of minister mogen zijn. We mogen kinderen niet de dupe laten worden, want hoe kan een land opgebouwd worden door een generatie van verwaarloosde kinderen?
Voor Gul Afroz en haar familie is de dagelijkse vraag waar ze een nieuwe maaltijd vandaan moeten halen minder urgent geworden. Gul heeft meer ruimte gekregen om aandacht en liefde te geven aan haar kleinkinderen. Zij zullen niet wanhopig naar de toekomst kijken, maar hoopvol bijdragen aan de opbouw van hun land. De toekomst van Afghanistan ligt in hun handen.