Welke rol neem je op je als kerk als je 30 kilometer van de Oekraïense grens woont? Dominee Alexandres uit Moldavië hoefde niet lang na te denken over die vraag. De eindeloze stroom Oekraïense vrouwen en kinderen op de vlucht hebben hem diep geraakt. Zijn hele kerkelijke gemeente stak vanaf het de eerste uur van de crisis de handen uit de mouwen.
“Iedere dag koken onze vrouwen 600 maaltijden. De mannen en jongens uit onze gemeente pendelen met busjes heen en weer naar de grens”. Het eten is bestemd voor berooide kinderen en vrouwen uit Oekraïne. “De vluchtelingen zijn ons enorm dankbaar. We letten speciaal op de vrouwen en kwetsbare jonge kinderen. Die krijgen veel voor hun kiezen.”
“Jezus leerde ons in het Nieuwe Testament om zijn voorbeeld te volgen. Hij zorgde voor grote menigtes.’’ Alexandres vertelt dat het verhaal van de wonderbare spijziging voor hem en zijn gemeenteleden vandaag een heel nieuwe betekenis heeft gekregen. “De grote crisis in Oekraïene had niemand van ons verwacht. Maar wat wij nu doen als kerk, hadden we ook niet voor mogelijk gehouden. Maar we zijn in staat gebleken om iedere dag ons eten te delen. Met hulp van World Vision. Jezus vertelt ons in Mattheus 28:40 dat wat je voor de minsten onder ons doet, dat je dat voor Hemzelf doet.”
Het heeft hen als kerkelijke gemeente ook vernieuwd, vertelt hij. Tegelijk zijn er grote zorgen, ook in het persoonlijk leven van dominee Alexandres. Zijn eigen dochter woont over de grens in Oekraïne, in de roemruchte stad Charkov die veel in het nieuws was. “Ik slaap slecht en maak me grote zorgen over haar en over de politieke situatie. Maar ondanks de spanningen, heeft hij de moed niet verloren. “Geloof en hoop in God, dat houdt ons gaande in deze crisis.”